คนที่เราเลือกที่จะมองข้าม

มุมมองชีวิต มันเป็นช่วงเวลาหลายครั้งในชีวิตทีเดียวที่ตัวเราเองนั้นเลือกที่จะมองข้ามบางสิ่งบางอย่างในชีวิตของเราไป โดยในหลายต่อหลายครั้งนั้นมันก็เป็นเหมือนกับการที่เราเลือกที่จะละทิ้งโอกาสดีๆ ที่จะได้ใช้ร่วมกับคนที่เรารัก เพราะเรามองว่าอย่างไรเสียเขาก็เป็นคนที่จะอยู่ตรงที่เดิมของเขา ไม่ได้มีอะไรมาฉุดรั้งเขาไปจากเราได้ นั่นทำให้เราเลือกจะมองว่าคนเหล่านั้นแท้จริงก็ไม่ต่างจากของตาย แต่ความจริงมันไม่ใช่ว่าจะมีสิ่งใดในโลกเที่ยงแท้แน่นอนหรอก

เพราะความแน่นอนก็กลายเป็นความไม่แน่นอนไปเสียได้อยู่ตลอดดังที่เราเห็นได้ในทุกวันนี้ และมันก็นับเป็นความจริงสำคัญที่เราควรอย่างยิ่งที่จะพึงระลึกเอาไว้ในหัวใจของเรา หากวันใดที่เราไม่อาจเรียกคืนหรือใครได้จากเราไปอย่างไม่มีวันเรียกคืนกลับมาได้แล้ว เราควรจะทำใจให้ได้เมื่อถึงวันนั้นจริงๆ เหมือนกับเรื่องราวสอนใจของครอบครัวหนึ่ง ซึ่งประกอบไปด้วย หญิงชราคนหนึ่ง เธอเป็นคนที่ชอบอยู่บ้าน รักความสงบ และชอบทำบุญร่วมกับคนในครอบครัว ใครๆ ก็ต่างรู้ดีว่าเธอเป็นหญิงที่มองโลกในแง่ดี ชื่อของเธอก็คือ บัว หรือที่เด็กๆ ต่างเรียกขานกันว่า ยายบัวนั่นเอง

เธอมีลูกสาวคนหนึ่ง เป็นคนหน้าตาสะอาดสะอ้าน ดูแล้วน่าชื่นชมทีเดียว เธอชื่อว่า อองตอง ก่อนหน้านี้ตอนที่ยังไม่ได้มีคู่ครองเธอก็มักจะช่วยยายบัวหามขนมไปขายอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่เมื่อหลายปีก่อน อองตองได้ไปเจอกับชายหนุ่มคนหนึ่งเข้า

ตอนนั้นยังเป็นแค่นายร้อยอนาคตไกล แต่ตอนนี้กำลังได้เป็นเจ้าคนนายคนแล้ว เขาชื่อว่า เมฆินทร์ ชายหนุ่มคนนี้หน้าตาดี และฐานะทางบ้านก็พอมีพอกิน อาจจะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนอย่างมหาเศรษฐี แต่เงินทองของเขาก็สามารถเลี้ยงดูแม่ของอองตองและหญิงคนรักของเขาได้อย่างสบาย ไม่ต้องมาหามขนมขายอย่างที่เป็นอยู่เหมือนแต่ก่อนอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้อองตองก็พาแม่ของเธอมาอยู่กันที่บ้านของเธอและสามี เพราะเธอเป็นห่วงว่าหญิงชราอย่างแม่เธอนั้นจะไม่สามารถดูแลตัวเองได้ และเธอก็ไม่อยากโดนตราหน้าว่าเป็นลูกสาวอกตัญญูอีกด้วย

เมื่อความเป็นอยู่เปลี่ยนไป ก็ทำให้ยายบัวมีเรื่องที่ต้องศึกษาและเรียนรู้มากมายไปเสียหมด ตอนแรกนั้นมันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นอย่างมากสำหรับเธอ แต่เมื่อเห็นว่าเมื่อทำอะไรผิดก็ต้องโดนอองตองนั้นเอ็ดอยู่เรื่อย ทำให้เธอนั้นหมดความมั่นใจไปมากเหมือนกัน และลูกสาวก็เริ่มมองว่ายายบัวนั้นแก่ลงมาก จึงแนะนำว่าแม่ไม่ควรหยิบจับอะไรในบ้านไปทั่วอีก แต่สิ่งที่ทำให้ยายบัวนั้นเศร้าใจเป็นอย่างมากที่สุดก็คือการที่ทั้งอองตองและเมฆินทร์ต่างไปให้ความสนใจและใส่ใจกับเด็กผู้หญิงที่เป็นลูกสาวของเพื่อนบ้านมากจนออกหน้าออกตา เด็กคนนั้นชื่อว่า โบ เป็นเด็กหญิงตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้ม เพราะทั้งอองตองและเมฆินทร์นั้นอยากมีลูกมาก

แต่ทำอย่างไรก็ไม่มีลูกเป็นของตนเองเสียที เมื่อเห็นหนูโบ จึงรู้สึกเอ็นดูเธอมากถึงขนาดที่ว่าเมื่อจะออกไปทานข้าวข้างนอกบ้าน กลับพยายามพาหนูโบออกไปด้วยให้ได้ แต่กลับแม่แท้ๆ ของตนเองนั้นกลับไม่ได้สนใจคำทัดทานที่ว่าแม่นั้นเตรียมกับข้าวเอาไว้ให้ลูกๆ แล้ว ซึ่งเมื่อทั้งสองเห็นว่าอาหารที่แม่เตรียมไว้ให้เป็นเมนูซ้ำๆ เดิมๆ อย่าง ผัดฟักทองใส่ไข่ แกงจืด เธอก็ส่ายหน้าและบอกอีกว่าถ้าแม่ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร ทำให้ผู้เป็นแม่อย่างยายบัวนั้นได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เลยทีเดียว

เพราะเธอรู้สึกเศร้ามากแต่เหมือนว่าลูกจะไม่เห็นค่าความเสียใจของเธอเลย แต่เมื่อเมฆินทร์กับอองตองไปชวนหนูโบ กลับเป็นว่าเธอนั้นบอกว่าไปไม่ได้เพราะสัญญากับคุณแม่ของตนว่าจะพากันไปเดินเล่นรอบหมู่บ้าน นั่นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนเลยว่าขนาดเด็กยังรู้ว่าควรให้ค่ากับคนในครอบครัวเป็นอันดับหนึ่ง ผิดกับสองสามีภรรยาคู่นี้แต่เหมือนว่าพวกเขาก็ไม่สามารถนึกถึงข้อนี้ได้ ระหว่างที่หนูโบเดินชมสวนรอบหมู่บ้านกับคุณแม่เธอก็บังเอิญไปเห็นว่ายายบัวกำลังนั่งทานข้าวคนเดียว เธอจึงรู้สึกว่าคุณยายต้องเหงาอย่างแน่นอนเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหมายจะขอนั่งเป็นเพื่อน

แต่คุณแม่ของเธอก็กังวลว่าจะไปสร้างความรบกวนให้ แต่ความเป็นจริงนั้นไม่ใช่เลยเพราะว่าคุณยายนั้นก็ชอบใจที่หนูโบเข้ามาคุยด้วย ทั้งสองแลกเปลี่ยนความรู้และความชอบของตนเองอย่างรื่นไหล ราวกับว่าทั้งสองนั้นเป็นเพื่อนรักต่างวัยกันไปเสียแล้วก็ไม่ผิด หนูโบนั้นรู้สึกอบอุ่นใจมากเมื่อได้พูดคุยและเล่นกับยายบัวเพราะว่ายายบัวนั้นเป็นคนที่ใจดี สอนเธอให้รู้จักกับต้นไม้นานาชนิดในสวน และยังสอนให้รู้จักกับแมลงที่เธอสนใจมากๆ อีกด้วย ตอนนี้ยายบัวเหมือนกับเพื่อน ครูและผู้ใหญ่ ที่เธอรักมากๆ คนหนึ่ง

หนูโบนั้นอยากให้ยายบัวมานั่งเล่นที่บ้านเธอเพราะว่าเธอนั้นไม่ค่อยสะดวกใจที่จะคุยเล่นกับพวกอองตองและเมฆินทร์เท่าไรนัก ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ทั้งสองคนนั้นได้มาถึงบ้านของพวกเขาพอดี เมื่อพวกเขามาเห็นหนูโบนั่งอยู่กับยายบัวก็รีบนำร่างเล็กๆ นั้นเข้าสู่อ้อมกอดราวกับว่าเป็นลูกสาวคนหนึ่งของตนและร้องตะโกนดีใจว่าเธอนั้นมารอพวกเขาถึงบ้านเลยหรือนี่ ยังไม่ทันจะบอกอะไร

หนูโบก็โดนลากตัวเข้ามาคุยเล่นในตัวบ้านเสียแล้วเพราะว่าสองสามีภรรยานั้นได้เลือกของขวัญมาให้กับเธอมากมาย แต่เมื่อเธอเห็นแบบนั้นเธอก็ถามกลับว่าแล้งของคุณยายไม่มีหรือ แต่ว่าอองตองก็บอกไปว่าคุณยายน่ะแก่แล้วคงไม่ต้องใช้อะไรเหมือนกับที่หนูโบต้องใช้หรอก ทำให้ยายบัวนั้นเสียใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอนึกแค่เพียงในใจว่าไม่ช้าก็เร็วเธอคงจะจากโลกนี้ไปแล้วและนี่คงเป็นความเสียใจสุดท้ายของเธอ

“มุมมองชีวิต”

บทความอื่นที่น่าสนใจ > โลกคู่ขนาน